1. Jesteśmy istotami narracyjnymi. To oznacza, że snujemy opowieści – na temat świata i na swój temat. A w nich zawarte są archetypy, symbole, znaki… Te z kolei, zawsze mają jakieś znaczenie. Zawierają prawdę o nas samych, o tym co ukryte w naszej nieświadomości. W naszej narracji, opowieści na swój temat, w opisie otaczającego nas świata, zawarte są archetypy, symbole i znaki, a dzięki nim, sposób na rozwikłanie zagadki, którą dla siebie samych jesteśmy.

2. Archetyp to „[…] obraz pierwotny podstawowych potrzeb, wymiarów i zachowań człowieka. Autonomiczny wzorzec psychiczny w nieświadomości zbiorowej, ujawniający się w snach, wyobraźni i sztuce pod postacią symboli i personifikacji. Psychologiczny odpowiednik instynktu. Wrodzona dyspozycja do przeżywania, reagowania, myślenia i działania w sposób „przekazywany” przez kolejne pokolenia. Wartości archetypowe przenikają do świadomości dzięki przeżywaniu obrazów, fantazji, snów, marzeń na jawie, bohaterów baśni i filmu, symboli, dogmatów, rytuałów”* 
źródło: https://www.eneteia.pl/o-nas/czytelnia/slowniki-encyklopedie/cz_slownik_psychologii_glebi/

3. Archetypy i symbole przenikają naszą psychikę i w gruncie rzeczy ich odkrycie i zrozumienie prowadzi do wyzwolenia, integracji, jedności, pełni ludzkiej psychiki. Tak powstaje jedność świadomości i nieświadomości, tak realizuje się archetyp jaźni, czyli „symbol doskonałości i pełni, archetyp jedności, obraz całości człowieka w wymiarze psychicznym i duchowym, symbol jedności świadomości i nieświadomości. Obraz Boga scalający przeciwstawne funkcje duszy człowieka”*.

PRZEWIŃ DO DALSZEJ CZĘŚCI INTERPRETACJI…

PRZECZYTAJ INTERPRETOWANY KOAN MACIEJA…

4. Odczytywanie, interpretacja i rozumienie narracji człowieka (jego marzeń sennych, jak i snów, które śni na jawie) odbywa się właśnie poprzez odwołanie do symboli występujących w kulturze, tj. baśniach, mitach, literaturze, historii, religii. W ten sposób odkrywana jest prawda o człowieku, jego motywacji, wychodzą na jaw powody jego psychicznych (psychologicznych) napięć, niezaspokojone potrzeby, a więc źródło jego cierpienia.

5. Przykładowo symbol Ikara albo sen o lataniu będzie najprawdopodobniej dotyczyć niekontrolowanej fascynacji (czymś, kimś) i kompleksu wyższości. Ariadna dla Tezeusza jest symbolem pierwiastka żeńskiego (obrazu kobiety) w nieświadomości mężczyzny, czyli symbolem tzw. animy – oprogramowania którym posługują się faceci do komunikacji z kobietami. Tym, czego szukają w partnerkach, a co mają w sobie, dzięki swojej matce.

6. Chiron (jeden z centaurów) jest mitologicznym prototypem „zranionego uzdrowiciela”, czyli terapeuty, który jest niezdolny pomóc swojemu pacjentowi z powodu rany, którą sam posiada, której jeszcze nie uleczył, a tym samym nie wie jak ją uleczyć u kogoś innego. Gdy mamy taką wiedzę, zupełnie inaczej odczytujemy fragment koanu, w którym Maciej pisze „centaury to istoty pobudliwe, łatwo je sprowokować; aby jakiś potępiony, po głowach innych wydostał się z rzeki na brzeg i przeniknął do świata żywych jako demon”. Potępiony i demon oczywiście również mają swoje ukryte – zakorzenione w nieświadomości zbiorowej – znaczenia.

7. Wszelakimi symbolami (i archetypami, które w pewnym sensie też można zaliczyć do symboli) wyrażamy swoje uczucia i potrzeby, lęki, niespełnione tęsknoty, pragnienia duszy. Tam zawarte są informacje o tym czego pragniemy i czego się lękamy. Tam zawarta będzie nasza misja, życiowe zadanie do wykonania. Jednak każdy kij ma dwa końce. Symbole mogą wspomagać śnienie i brnięcie w narracjach – wzmagać lunatykowanie – albo prowadzić do ujawnienia treści nieświadomych i przebudzenia. O tym czy śnić, czy się obudzić decyduje zawsze ten, kto śpi. Bez względu na to, czy robi to w nocy z zamkniętymi oczami czy w dzień.

#81. A istoty magiczne i mistyczne, jak Lukrecja i Paquita, dzięki symbolom czytają jak z otwartej księgi i widzą ukrytą treść, rzeczywiste znaczenie, pragnienie, wskazówkę, drogowskaz, znak, sposób wyjścia z labiryntu. Wiedzą co się kryje pod spodem symbolicznej narracji i – dzięki swojej misji – tworzą nowe słowa i całe zdania, nowe narracje, które oddziałują na myśli człowieka, a później na jego rzeczywistość. W ten sposób zmienia się jego myślenie, wibracja, potem otaczający go świat materialny. A wszystko to dzięki nadziei, której człowiek pozbawiony być nie może. W takim sensie magia, to tworzenie nowych narracji, nowych mitów, nowych opowieści, zmienianie znaczeń i integrowanie przeciwieństw, aby sen się wyśnił do końca i nastąpiła jedność. I wszystko to dzięki nadziei i z jej użyciem.

***

W interpretacji wykorzystałem informacje zawarte w „Małym słowniku psychologii głębi. Symbole nieświadomości w interpretacji marzeń sennych” opracowanym na podstawie książki „Jungowska psychologia marzeń sennych” Zenona Waldemara Dudka. Słownik jest dostępny na stronie:

https://www.eneteia.pl/o-nas/czytelnia/slowniki-encyklopedie/cz_slownik_psychologii_glebi/

***

Weź sobie z tego posta co chcesz. Możesz wziąć wszystko, możesz wziąć trochę, albo nie brać nic. Jeśli uważasz, że to wartościowa treść, udostępnij proszę. Dziękuję

PRZECZYTAJ INTERPRETOWANY KOAN MACIEJA…

Każda prezentowana tu introspekcja (tekst Adama z cyklu "Ale o co chodzi", czy też tekst z pytajnikiem "?"), to tylko insynuacja, dygresja, cudza (bo autora - Adama) fantazja na temat tego, co koan zdaje się próbować przekazać. I z tej choćby przyczyny nie ma nic wspólnego ani z prawdą, ani rzeczywistością, ani tymbardziej Twoim życiem. Jesteś jedynym ekspertem w tej ostatniej dziedzinie. Ufaj zawsze i przede wszystkim sobie! 🙂

Introspekcja to zaproszenie do spojrzenia na sprawę najpierw Adama punktem widzenia i skłonienie Cię do własnej pracy nad koanem. A w gruncie rzeczy pracy nad samym sobą, swoim życiem, relacjami, przekonaniami i skryptami które sprawiają nieustannie, że powtarzasz schematy, żyjesz w swoistym Matrixie i czujesz (w taki lub inny sposób), że nie możesz się obudzić, wyrwać z impasu.

Interpretacje Adama autorstwa to tylko i wyłącznie jeden z setek, milionów, a nawet miliardów pomysłów na to jak opowieść metaforyczną Macieja zrozumieć. Masz prawo, a nawet obowiązek posiadać swoją. Jesteś kimś zupełnie innym niż Adam i koany oraz ich interpretacje będą skłaniać cię każdego dnia do zrozumienia tej oczywistej prawdy. To dzięki pracy własnej, poszukiwaniu unikatowych, indywidualnych i „Twoich” odpowiedzi możesz dojść do sedna swojej egzystencji, prawdy o sobie. Prawdopodobnie zaczniesz żyć dokładnie tak, jak tego pragniesz.

Podejmij swoją pieśń.

Rzeki podziemne – koan

– Opowiedz mi matko o rzekach Hadesu. – Poprosiła Paquita. – Zajmujesz się przecież cieniem. Rzeczami, które z ciemności przychodzą i niepokoją ludzi. Hades to kraina mroku, prawda matko?

– Owszem, Hades to kraina mroku, obszar nieświadomości. – Odpowiedziała matka Lukrecja.

– Co symbolizują rzeki, matko?

– Rzeki to metafora energii. Opowiadałam ci już o Styksie. Styks oddziela dwa światy: sacrum i profanum, święte od codziennego. Świat niematerialny od materialnego. Duchowe od cielesnego. Wierzymy, że Styks oddziela życie fizyczne od duchowego, choć większość sądzi, że życie kończy się z chwilą śmierci ciała.

– A inne rzeki?

– Opowiadałam ci też o Lete. Lete, to rzeka zapomnienia. Dobrze jest czasem doświadczyć niepamięci, wymazać przeszłość – Lukrecja zaśmiała się. – Flegeton to straszna rzeka, miejsce dla tyranów i despotów, którzy nie liczyli się ludźmi, deptali ich prawa, niszczyli ich życie. Utkwieni w rzece ognia i krwi nigdy się nie odrodzą. Na zawsze będą pamiętać swoje grzechy. Niestety potępione duchy czasem przedostają się do świata żywych.

– Jak to? – Zdziwiła się Paquita.

– Wystarczy nieuważność centaurów, ludzi-koni, którzy strzegą potępionych w rzece Flegeton; centaury to istoty pobudliwe, łatwo je sprowokować; aby jakiś potępiony, po głowach innych wydostał się z rzeki na brzeg i przeniknął do świata żywych jako demon. Wtedy niepokoi ludzi, zwłaszcza tych, z którymi miał bliski kontakt za życia.

– A tak serio matko, po co nam te wszystkie mityczne opowieści, symbole i mitologie? – Zastanowiła się Paquita.

– Ludzie przez tysiąclecia opowiadali historie, które potem stawały się mitami, legendami i w końcu religią. Opowieści mitycznych i religii są tysiące. Potrzebujemy symboli żeby wyrażać swoje uczucia i potrzeby lecz, co najważniejsze, nasze lęki i niespełnione tęsknoty. I nawet ludzie niewykształceni i nieświadomi, a może zwłaszcza oni, powtarzają stare zaklęcia, modlitwy i mantry.

– Żeby zrozumieć? – Spytała Paquita.

– Nie, po to żeby wzmocnić złudzenie wpływu na rzeczywistość, na którą nie mają wpływu, żeby wzmocnić nadzieję na sprawiedliwość, choćby po śmierci.

– Matko, przecież my, istoty magiczne i mistyczne, jak wiele razy mi powtarzałaś, uzyskujemy wpływ na życie duchowe. To nasza misja. Ponadto dzięki naszym umiejętnościom możemy również zmieniać rzeczywistość materialną. Na tym, zdaje się, polega magia? – Paquita uważnie przyglądała się swojej nauczycielce z nieco wzywającym wyrazem twarzy.

– Owszem, moja mądra, uważna uczennico, lecz my odczytujemy w symbolach i opowieściach znaki. Nie traktujemy ich dosłownie. One są dla nas jak litery i słowa. Odczytujemy z nich treść. A potem układamy nowe słowa i całe zdania, które oddziałują na myśli.

– Na tym polegają czary, matko? Tym są zaklęcia? – Spytała.

– Tak Paquito, czary to nowe opowieści, w które wierzą ludzie. Można opowiadać historie straszne, które budzą lęk i takie, które dają nadzieję. Naszą misją jest zmienianie świata dzięki nadziei. Na tym polega różnica między czarną i białą magią.