Piątek, godzina 21:00. Wracam z warsztatu. Dałem z siebie tak wiele, jak tylko mogłem. Tak już funkcjonuję – gdy daję, daję naprawdę wiele. Na szczęście ostatnio coraz mniej mnie, we mnie. Terapia, praca własna nad sobą, praca z drugim człowiekiem, coaching, Jung, Arnold Mindell i relacja z Agnieszką (vel. Dziewanną) robią robotę. RobiMY robotę.

Coraz bliższa mi sztuka znikania, kiedy jestem słyszeniem, widzeniem, czuciem, a najmniej myśleniem, analizowaniem i wiedzeniem. Chyba nie ma dla mnie nic bardziej destrukcyjnego od wiedzenia („wiem”), w miejsce słuchania i ciekawości.
Gdy słucham, czuję się, jakbym stawał się bardziej obecnością, niż „kimś” albo „czymś”. Im bardziej mnie nie ma, tym więcej jest mojej obecności. Paradoks. „Czyjej obecności, skoro „ja” znika?” – zapytałby Ken Wilber.

Ale rzecz nie o tym. Pociąg był spóźniony. Jakaś awaria systemów informatycznych. Średnie opóźnienie składu: 4 godziny.
Po 10 godzinach pracy z ludźmi (a nawet 12 biorąc pod uwagę przerwy), można być już tylko świadomością. W takim stanie widzę, czuję i przeżywam najwięcej. Miałem wiele odkryć, niby na tematy, o których już tak wiele „wiem”. Ano właśnie… można wiedzieć i WIEDZIEĆ.

Przyszły też dalsze wnioski:


4️⃣ wysłuchane z reguły (a być może zawsze), chce być małe, poranione dziecko. Nawet, gdy rozmowa toczy się
w poważnej atmosferze, w wielkich biurowcach, o wielką kasę i wielkie interesy. Może to brzmieć absurdalnie, ale
w dalszej części postaram się wyjaśnić, dlaczego tak właśnie sądzę.
5️⃣ dziecko pragnie wysłuchania, gdyż w jego życiu kiedyś nastąpił moment, w którym poczuło się zostawione, porzucone, zlekceważone albo zignorowane. I to dziecko, dopóki nie zostanie wysłuchane, przez całe dorosłe życie dobija się do drzwi. Wali z całej siły, z całego serca. Chce w końcu być usłyszane. I właśnie to dziecko najczęściej reaguje, gdy w relacji biznesowej, partnerskiej, jakiejkolwiek innej, zauważa coś, co przypomina mu ten ważny, traumatyczny moment z dzieciństwa. Choć troszkę przypomina… Reaguje, jakby ta sama sytuacja wydarzyła się ponownie. Jakby znów zostało porzucone, zignorowane, potępione…

Pociąg przyjechał spóźniony, nie zdążyłem na ostatni kurs metra. Zamówiłem Bolta i jechałem wzdłuż linii M1. Patrzyłem na te wszystkie luksusowe biurowce, sklepy odzieżowe, salony piękności, stoiska z elektroniką i gadżetami, uczelnie wyższe … no i mnie olśniło.

6️⃣ Jedyną naszą życiową motywacją, jest pragnienie miłości czyli komunikacji i bliskości. Gdy tego nie dostajemy, szukamy gdzie indziej substytutów. I szukamy tak od dziecka, bo w dzieciństwie zdarza się to, co nazywamy traumą, to co nas odcina od uczuć. W tym kluczowym momencie dzieje się coś – jakieś zdarzenie, które sprawia, że czujemy się porzuceni, odrzuceni, niewysłuchani, zlekceważeni, zignorowani itp. To tam zamykamy swoje serce i rozpoczynamy długą drogę w poszukiwaniu jakiegokolwiek substytutu.

Aż doszło do mnie coś jeszcze.

7️⃣ gdy się komunikuję i jestem w bliskości, kocham nie tylko kogoś, ale również siebie. Gdy otwieram serce na drugiego człowieka, otwiera się moje serce na mnie i dla mnie. Co daję innym, to dostaję. Co daję innym, to daję sam sobie. (Można w tym dostrzegać wyjaśnienia wszędzie powtarzanego w branży rozwojowej stwierdzenia, że „wszystko jest połączone”).
8️⃣ boimy się komunikować. Poranione dziecko, z reguły boi się powiedzieć o tym, co je zraniło. Woli się zamknąć – na siebie, na świat, na swoje ciało, uczucia, doznania, emocje itd. Najczęściej się wstydzi tego, co je boli. Wstydzi się również dlatego, że świat w którym żyjemy, jest światem Instagramowych, Facebookowych, Linkedinowych, TikTok-owych nieśmiertelnych, wiecznie uśmiechniętych, osiągających wszystkie sukcesy superbohaterów (którzy i tak, wcześniej czy później, będąc poranionymi tj. poszukującymi miłości dziećmi, trafiają do gabinetów psychoterapeutów i coachów).

9️⃣ nie tworzymy przestrzeni do komunikacji, gdyż się jej boimy, z wyżej podanych przyczyn. Boimy się prawdy o sobie w świecie niezłomnych superbohaterów. Gdy miałem 20 lat, sukcesem było (w moim środowisku – rzecz jasna) być prawnikiem. Gdy miałem 30 lat, sukcesem było być adwokatem. Teraz, aby być człowiekiem prawdziwego sukcesu (w mojej macierzystej branży) trzeba skończyć nie tylko prawo i mieć aplikację, ale dobrze jest mieć za sobą jeden zagraniczny uniwersytet, studia MBA, przedrostek PhD i znać perfekt co najmniej dwa języki obce. Gdy się zasuwa na sukcesy, nie ma czasu na komunikację i odkrycie przed sobą i przed drugim człowiekiem prawdy o sobie (która w brutalnym świecie superbohaterów, uważana jest za tzw. „słabość”). Nie widziałem na LinkedIn posta, w którym często wyświetlany superbohater pisze: „Kochani, chciałem się dziś z Wami podzielić tym, że mój tata, gdy miałem 6 lat mnie molestował i bardzo się wtedy bałem. Do dziś budzę się spocony i boję się tak naprawdę świata i ludzi…”.

Odpoczywałem cały weekend. Dziś poniedziałek. Spałem do 10:00. Mogłem. Pracuję, gdy czuję, że potrzebuję. Odpoczywam, gdy czuję, że potrzebuję. Uczę się słuchać siebie, swojego ciała i małego poranionego Adasia, który nadal gdzieś tam się chowa.

Wstałem i napisałem to, co procesowało we mnie przez cały weekend. Nie kryję, że zainspirował mnie też film „Mądrość Traumy” o wielkim człowieku Gaborze Maté (link na końcu posta). 

Nota bene dzięki, że czytasz do końca. W świecie superbohaterów, trzeba zasuwać i poświęcenie jednej czynności więcej niż 10 minut może być trudne.

Uważam, że prawdziwy sukces osiągają i osiągną Ci, którzy dają przestrzeń – na komunikację i bliskość. Ludzie i firmy, które dadzą przestrzeń do komunikacji i bliskości, stworzą prawdziwe, pełne szacunku i miłości zespoły, których siłą (mocą!) będzie coś więcej niż sprzedaż, target, wynik.

Te firmy, te zakłady pracy, te przychodnie, te kancelarie, rozprawią się z konsumpcjonizmem, który zabija naszą planetę. Załatwią go, bo jedyną przyczyną konsumpcjonizmu, jest głód – niekończące się łaknienie miłości. Kto da komunikację i bliskość, zaspokoi głód, który chowa się w nieomal każdym z nas. Gdy przyjdzie przykład z góry, każdy nauczy się komunikacji i miłości do samego siebie. A to oznacza, że ludzie w (niektórych) firmach przestaną być przedmiotem, a staną się podmiotem.

Chcesz uratować swoją Planetę – Matkę Ziemię? Zacznij słuchać, zacznij się komunikować, odkrywaj prawdę o sobie. Komunikacja rodzi bliskość, a „komunikacja + bliskość” tworzą „miłość”, której tak bardzo pragniemy, gdy strzelamy kolejne sejfie na Facebooka lub chwalimy się kolejnym sukcesem na LinkeInie. Miłość jest jedyną drogą do powstrzymania konsumpcjonizmu, który bierze się z niskiego poczucia własnej wartości, czyli braku miłości 🙂

Powodzenia, trzymam kciuki i w razie potrzeby służę. Po prostu służę.

***

I jeszcze jedno – zaproszenie: zapraszam każdego, kto chce opowiedzieć publicznie o trudnych chwilach swojego życia, o okresie w którym zamknął swoje serce, do nagrania wspólnego live-a, podcastu, wideo. Dzielmy się swoimi historiami. Komunikacja powstaje, gdy jest wola dzielenia się (w zasadzie powinienem to umieścić powyżej, jako dodatkowy punkt). Przez kilka lat jeździłem po różnych kursach i warsztatach, gdzie opowiadałem wszystkie bolesne traumy ze swojego dzieciństwa. Wtedy robiłem to głównie z przyczyn narcystycznych, by dostać miłość, uwagę i współczucie innych. Dziś zacznę od nowa, jednak tym razem, by dzięki otwartości i komunikacji, nas wszystkich z narcyzmu leczyć. I nie pomijam w tym siebie, bo napewno coś narcystycznego jeszcze we mnie jest, czego na pewno nie widzę.

Serdecznie i z całego serca zapraszam.