WYMIARY SNÓW

Żyję ostatnio przede wszystkim w świecie snów. Paradoks życia polega na tym, że im większa determinacja by się obudzić, tym więcej widzi się wokół siebie snów. Cała – tak zwana – rzeczywistość wydaje mi się być jak jeden wielki sen. Wszystko zaczęło się od Ole Vedfelta i książki „Kobiecość w mężczyźnie”:

https://sklep.eneteia.pl/kobiecosc-w-mezczyznie-psychologia-wspolczesnego-mezczyzny-59.html  

W ten właśnie sposób wszedłem zdecydowanie w krainę snów nocnych, obrazów swojej nieświadomości, które kompensują to, co wydarzyło się za dnia (dziś, wczoraj i 40 lat temu). Im więcej czytam wokół tej tematyki (Vedfelt, Skogemann, Jung, Mindell, genialna praca zbiorowa terapeutów jungowskich „Sen jako drogowskaz”), tym więcej mam snów – snów, które pamiętam, które są wyraźne. Jakbym tymi książkami (które czytam z ogromnymi wypiekami na twarzy) dał swojej nieświadomości sygnał „jestem gotowy”, „czas zacząć”. Śni mi się dużo i sporo zapamiętuję i notuję. Uczę się samodzielnie interpretować swoje sny, ale też postanowiłem nie robić tego samodzielnie. Aby nauczyć się czytać nowe mapy, potrzeba kogoś, kto je zna, jakiegoś dobrego kartografa.

Zacząłem też uczyć się metody Arnolda Mindella (processwork). W niej też chodzi o sen, nie tylko ten, który śnimy w nocy, podczas odpoczynku, ale również ten, który śnimy za dnia, w czasie zwykłych aktywności życiowych, gdy nie dostrzegamy (nie obejmujemy świadomością) tego co nieświadome. Gdy jesteśmy w paradygmacie „ja” i „nie ja” (czyli, gdy przykładowo sądzimy, że jacyś „oni mi to robią”). I Jung, i Mindell napisali „O istocie snów”, choć to dwie różne książki 😉 

Ostatnio przyjaciel opowiedział mi pewną historię – fakt ze swojego życia, który początkowo uważał za przypadkowy, choć dostrzegał w nim pewien związek ze swoją aktualną sytuacją życiową. Zapytałem go: „Czy gdyby ta sytuacja przyśniła Ci się w nocy, to jak by taki sen wpłynął na postrzeganie i ocenę tego, co aktualnie robisz w swoim życiu, na rozterki i dylemat, o których mi przed chwilą opowiedziałeś?”.

Wówczas uświadomiłem sobie, że w zasadzie wszystko co nas otacza – w dzień i w nocy, na tzw. jawie i w tzw. śnie, to co w głowie i na zewnątrz nas, każda interpretacja rzeczywistości, jest reprezentacją pewnego snu który śnimy.

To mnie z kolei doprowadziło do wniosku (pewnie dla niektórych dość oczywistego), że sen który śnimy, wyraża się w szczególności na następujące sposoby:

1️⃣ poprzez tzw. marzenia senne w nocy, które są głosem naszej nieświadomości skierowanym do świadomości, abyśmy coś wzięli na warsztat, oświecili światłem świadomości i uzdrowili, uleczyli, zintegrowali, zjednoczyli (w miejsce polaryzacji, dualizmu i związanego z nimi niekończącego się konfliktu wewnętrznego opartego częstokroć na poczuciu winy),

2️⃣ poprzez to z czym walczymy za dnia. Jesteś tym z czym walczysz. Jesteś swoim jedynym wrogiem. To nie jest frazes, slogan i oklepane twierdzenie. To czego nie znosisz, nienawidzisz w innych, nie akceptujesz na zewnątrz, jest częścią ciebie. Gdy nie chcesz tego widzieć, jesteś we śnie, śpisz. Widzisz światło, widzisz figurę (jakieś „ja” – wyobrażenie na swój temat), ale udajesz że nie ma cienia. Walczy z kobietami ten, kto nie widzi, że kobiecość jest częścią jego psychiki – walczy przez to z sobą.

3️⃣ poprzez zdarzenia które – z pozoru przypadkiem – nas spotykają. Sytuacje, fakty, ludzie, konfiguracja czasoprzestrzeni wokół nas nie robią nic innego, jak usiłują nam pokazać sen który śnimy. Jeśli borykasz się z nudą w związku, na pewno w pobliżu pojawi się ktoś/coś co pokaże Ci ten temat z innej perspektywy, zaprosi do zmiany, przebudzenia, wyjścia ze snu… O ile tylko, nie powiesz sobie „to zwykły zbieg okoliczności” i nie zaczniesz udawać, że to co właśnie się dzieje nie ma żadnego związku z Tobą, Twoimi dylematami, rozterkami, sprawami do załatwienia. To co się dzieje wokół Ciebie ma zawsze związek z Tobą, a przynajmniej tak długo, jak długo śpisz.

4️⃣ poprzez myśli, konstrukty intelektualne w umyśle – to o czym gada Twoja głowa jest obrazem snu, który śnisz. Gdy żyjesz w głowie, śpisz w życiu tzn. śpisz w rzeczywistym tu i teraz. Skoro jesteś w głowie, to Cię nie ma, a więc śpisz. Paplanina wewnętrzna i intelektualizowanie usypia.

5️⃣ poprzez interpretację wszelakiego rodzaju metafor. Ostatnio dowiedziałem się, że nie można skłamać na swój temat. Kłamstwo może dotyczyć faktów, które nie miały miejsca, ale nigdy nie może dotyczyć rzeczywistości psychicznej kłamiącego. W jego kłamstwie, czy opowieści, zawsze kryje się „realny” obraz psychiczny jego osoby. I tak samo jest np. z naszą unikalną, indywidualną interpretacją bajek, metafor, mitów, legend, opowieści, koanów – one pokazują naszą rzeczywistość psychiczną i tym samym ujawniają sen, który śnimy. Każda moja interpretacja w „81 Tajemnic” jest obrazem pewnego snu i procesu wychodzenia od snu, do „nie snu” (mniej lub bardziej udolnie, w końcu jestem człowiekiem).

6️⃣ aż wreszcie „rzeczywistość” samą w sobie zdaje się być metaforą, mitem, opowieścią, bajką, w której archetypowe postacie wciąż i na powrót realizują te same scenariusze i strategie. Być może przebudzenie albo oświecenie, to wyjście poza wszelkie archetypy, porzucenie archetypu, uwolnienie się z jego niewoli i niewoli mitu. Może za zasłoną archetypu i mitu kończy się sen i zaczyna rzeczywistość, której we wszystkich ww. snach nie sposób dostrzec.

*** 

Żyję ostatnio przede wszystkim w świecie snów. Czy ostatnio? Chyba tak było zawsze. Tych snów jest nieskończona ilość, a zadaniem do wykonania, zdaje się wszystkie te sny skrupulatnie rozpoznać i… obudzić się.

Słodkich snów. I przebudzenia we właściwym momencie.