1. Postanowiłem zdjąć dzisiejszą interpretację… Czas obecny, dla wielu ludzi, zdaje się być zbyt trudny. Moje – dość surowe – spojrzenie na to, co się właśnie dzieje, chyba nie jest w tym momencie najlepszym antidotum. 

2. Niech za interpretację dzisiejszego koanu Macieja posłuży tekst Tomasza Stawiszyńskiego pt. „Epidemia jako serum prawdy„. Zobacz felieton na stronie Tok.fm: https://www.tokfm.pl/Tokfm/7,103086,25775519,tomasz-stawiszynski-epidemia-jako-serum-prawdy.html 

3. A tym, którzy przeczytali pierwotną interpretację, zostawiam wiersz i suplement.

PRZEWIŃ DO DALSZEJ CZĘŚCI INTERPRETACJI…

#81. 
Stracisz wszystko. Pieniądze, władzę, sławę, sukces, być może nawet wspomnienia. Uroda przeminie. Ukochani umrą. Twoje ciało się rozpadnie. Wszystko, co wydaje się trwałym, jest w istocie nietrwałe i zostanie zniszczone. Doświadczenie stopniowo, albo gwałtownie, odrze Cię ze wszystkiego. Przebudzenie oznacza stawienie czoła tej rzeczywistości z otwartymi oczyma.

Ale teraz, w tej właśnie chwili, stoisz na świętej ziemi, bo to co zostanie utracone jeszcze takim nie jest i uświadomienie sobie tego jest kluczem do niewypowiedzianej radości. Ktokolwiek czy cokolwiek jest w twoim życiu teraz, nie został na razie Ci odebrany. Wszystko jest obecne.

Uniwersalne prawo nietrwałości już uczyniło wszystko i wszystkich wokół Ciebie głęboko świętymi, ważnymi i wartymi twojej wdzięczności.
Strata już przemieniła twoje życie w ołtarz.

(You Will Lose Everything, Jeff Foster)

***
SUPLEMENT 

Miłość to także troska – troska o siebie, bliskich, o osoby dla nas najważniejsze. W tej mierze lęk jest nam potrzebny – by chronić to co dla nas najważniejsze. Nie chodzi o to, by się niczego nie bać i być „nieludzko” gotowym na wszystko. Nie chodzi też o to, by lęk nas paraliżował i sprawiał, że stajemy się do bólu nieludzcy, jak walczące o zasoby bezwzględne zwierzęta. W moim odczuciu chodzi – jak zawsze – o złoty środek. O lęk, który jest sposobem na budowanie mostów, poszukiwanie rozwiązań, wspieranie siebie i innych. O lęk tworzący ekologiczny rozwój, a nie zniszczenie. I w tym sensie lęk towarzyszy miłości, jednak ani jej nie buduje, ani jej nie zakłóca. Po prostu ją wspiera i wspiera rozwój, zaprasza do zmiany, budowania świata zasobnego. W miłości, bo zawsze chodzi o miłość…  

PRZECZYTAJ INTERPRETOWANY KOAN MACIEJA…

Każda prezentowana tu introspekcja (tekst Adama z cyklu "Ale o co chodzi", czy też tekst z pytajnikiem "?"), to tylko insynuacja, dygresja, cudza (bo autora - Adama) fantazja na temat tego, co koan zdaje się próbować przekazać. I z tej choćby przyczyny nie ma nic wspólnego ani z prawdą, ani rzeczywistością, ani tymbardziej Twoim życiem. Jesteś jedynym ekspertem w tej ostatniej dziedzinie. Ufaj zawsze i przede wszystkim sobie! 🙂

Introspekcja to zaproszenie do spojrzenia na sprawę najpierw Adama punktem widzenia i skłonienie Cię do własnej pracy nad koanem. A w gruncie rzeczy pracy nad samym sobą, swoim życiem, relacjami, przekonaniami i skryptami które sprawiają nieustannie, że powtarzasz schematy, żyjesz w swoistym Matrixie i czujesz (w taki lub inny sposób), że nie możesz się obudzić, wyrwać z impasu.

Interpretacje Adama autorstwa to tylko i wyłącznie jeden z setek, milionów, a nawet miliardów pomysłów na to jak opowieść metaforyczną Macieja zrozumieć. Masz prawo, a nawet obowiązek posiadać swoją. Jesteś kimś zupełnie innym niż Adam i koany oraz ich interpretacje będą skłaniać cię każdego dnia do zrozumienia tej oczywistej prawdy. To dzięki pracy własnej, poszukiwaniu unikatowych, indywidualnych i „Twoich” odpowiedzi możesz dojść do sedna swojej egzystencji, prawdy o sobie. Prawdopodobnie zaczniesz żyć dokładnie tak, jak tego pragniesz.

Podejmij swoją pieśń.

Przednówek i wirus – koan dla Anakondy

– Jak to bywa na przednówku, bida – stwierdził. – A jeszcze tak niedawno ludzie wzruszali ramionami na wieść katastrofie klimatycznej a teraz to…pandemia. – Zamknął laptop.  

– Nie strasz, Wiktor. Coś optymistycznego poproszę, nie widzisz co się dzieje? – Spojrzała na niego z wyrazem twarzy rozłoszczonego dziecka.

– Nie straszę. Istnieją tylko cztery, znane historycznie mechanizmy, które powodują zrównanie różnic między bogatymi i biednymi. Jedną z nich jest epidemia.

– A pozostałe? – Spytała i poczuła, że dała się wciągnąć w te jego filozoficzne rozważania. Owszem, był artystą ale czasem wolała go takim zwyczajnym, prostym gościem, który rzuci stekiem wyzwisk, gdy przytrzaśnie sobie palec szufladą.

– Wojna, rewolucja i kataklizm. – Odpowiedział jak zawsze spokojny. Ponadto zrównywanie różnic na początku polega na dowaleniu biednym potem dopiero giną bogacze.

– Prosiłam żebyś nie straszył. Ludzie potrzebują wiary, nadziei i…

– Miłości – dokończył. – Znasz moje powiedzenie: kiedy nie wiadomo o co chodzi, zawsze chodzi o…

– Miłość – tym razem ona dokończyła i po chwili dodała: – Gdy ludzie obawiają się o swoje zdrowie z powodu wirusa też chodzi o miłość?

– Wtedy zwłaszcza. Miłość to przecież lęk. Lęk, że bliskiej osobie coś się stanie, że zrobi się niebezpiecznie. Ten lęk miłości i o miłość zawsze był wykorzystywany przeciwko ludziom. Dlatego wszyscy ci specjalni agenci, tajniacy, różni cichociemni, pracownicy wywiadu i spec służb nie powinni kochać, gdyż zagrożenie osoby ukochanej ich osłabia. Miłość to najsłabszy punkt ewolucji. Najczęstsza przyczyna manipulacji.

– A tak cię prosiłam. Dziś potrzebuję czegoś miłego, optymistycznego. – Powiedziała z wyrzutem, wstała i trzasnęła go książką w głowę. Niezbyt mocno ale na tyle silnie by poczuł.

– Kocham cię – powiedział i chwycił ją za rękę lekko pociągając ku sobie.

– Czy to znaczy, że się o mnie lękasz? – Usiadła na poręczy fotela.

– Tak. Nie mam nic cenniejszego niż ty. – Pocałował ją krótkim delikatnym muśnięciem. Spojrzał na nią i dodał: – Mam, to z resztą niewłaściwe słowo. Nie można nikogo mieć, nie można też mieć miłości. Jesteś dla mnie, Karolino, wszystkim i choć wiem, że to uzależniające zanurzam się w miłości do ciebie jak w rzece.

– Jak w rzece? – Zdziwiła się i dotknęła jego policzka.

– Kiedy wchodzę do rzeki i zanurzam się w jej nurcie po czubek głowy, wtedy nie mogę pozostać obojętny. Rzeka obejmuje mnie całego. Otacza mnie. Tuli a czasem porywa silnym nurtem, rzuca w wir, wpycha na kamienie, czasem targa a potem obmywa spokojnym nurtem. Moja miłość do ciebie jest jak rzeka. Będąc w nurcie rzeki niczego nie kalkuluję, muszę się poddać, płynąć, w spokoju podążać z nurtem, muszę ufać rzece, gdyż jestem nią otoczony. Moja miłość do ciebie jest jak zanurzenie się w rzece. Kocham cię.